Rotsklimmen in Italië

Hellow...

We hebben weeral niet stilgezeten. Deze keer niet op het water, ook niet op het ijs maar wel op de rotsen :-). Een kleine impressie vind je hier: http://nl.youtube.com/watch?v=nk7KJWQ3jtQ

West Coast Sailing Nieuwpoort-Antwerp-Nieuwpoort

Niet alleen in Alaska zitten we op het water. Laatst maakte Joris een zeiltocht van 6dagen, doel was London maar door het slechte weer zijn ze moeten afzakken tot die andere wereldstad: Antwerpen.

Ijsklimmen in Kandersteg

Echte avonturiers blijven niet stilzitten. Hierboven een filmpje van één van de laatste exploten van "expeditie alaska deelnemer" Joris

Hebben wij even...

... 5 minuten chance gehad toen we voor ons vertrek naar Alaska de Lesse gingen afvaren! ;-) Volgend bericht stond op persagentschap Belga:

-----
BEL Weer kajakvaarders in moeilijkheden op de Lesse
VARIA/VRIJETIJD/TOERISME/
HOUYET (BELGA)

De brandweer van Beauraing had tezamen met de collega's van Dinant zondag weer de handen vol met kajakvaarders die in problemen waren gekomen op de Lesse. Dat heeft alles te maken met de hoge waterstand en de sterke stroming. Zoals ook zaterdag al het geval was, diende een dertigtal kajakvaarders te worden bijgestaan.

Enkele kajaks sloegen om en zetten hun vaart leeg verder, nadat de vaarders eruit waren gevallen. Het is de tweede keer in twee dagen dat de hulpdiensten van Beauraing en Dinant op de Lesse kajakvaarders bijstand moeten verlenen.
De burgemeesters van Houyet en Dinant hebben hun bedoeling aangekondigd om de bevoegde autoriteiten te interpelleren om na te denken over duidelijke en preciese normen in verband met de afvaarten van de Lesse, zeker bij wassend water.

Home sweet home

Aan onze trouwe bloglezers!

We zijn intussen een paar dagen terug in 't land. Ongelooflijk hoe snel je hier weer went, daarbij geholpen door een paar erg Belgische fenomenen: het regent hier, er heerst politieke chaos en het leven gaat wel erg snel in vergelijking met Alaska.

Oh ja, hierbij onze laatste foto op Alaskaanse bodem, met een verwaarloosbaar klein deel van onze bagage (we hadden zo drie karretjes vol).


Een paar uur later vlogen we onze eerste donkere nacht in een maand tijd tegemoet. Het was de eerste nacht thuis wel even wennen om in volstrekte duisternis de weg naar het toilet te vinden.


Jullie hebben ondertussen ook onze laatste twee filmpjes gevonden. Om één of andere duistere reden lukte het ons niet die in Alaska nog te posten. Bij deze... Nog eens een extra dikke merci aan Steven voor zijn immer enthousiaste camera- en montagewerk, voor zijn slapeloze nacht aan de oever van John River om de middernachtzon te filmen, voor het leuke aandenken aan de onvergetelijke reis.

Er is nog véél meer filmmateriaal en, als alles goed gaat, krijgen jullie dat deze zomer allemaal nog te zien. Hou onze blog dus in het oog, ook voor de selectie foto's die we binnenkort op jullie loslaten.

De goede reacties die we van alle kanten krijgen op onze weblog/videoblog, moedigen ons aan om hiermee voort te gaan. Hoe het juist verder moet, weten we nog niet, maar je kan hier zeker nog nieuwigheden verwachten.

Bedankt voor jullie trouwe bezoekjes en blijf vooral langskomen!

Groeten!
Bob, Joris, Steven, Wendy en Jan

Dag Antwerpen...

En we zijn weer thuis!
Zondagnacht 1 am plaatselijke tijd in Anchorage de eerste vlucht richting België genomen. Gelukkig waren we goed op tijd in de luchthaven want 'gewoon' inchecken lukte dit vermoeide gezelschap niet. Het heeft maar liefst anderhalf uur gewacht voor de Delta-dame ons een boarding pass kon geven. 'Jullie hebben wel stoelnummers maar er is nog geen boarding pass aan gekoppeld' was de uitleg. Kan iemand dit uitleggen? En een stoel aan een boarding pass koppelen duurt in Amerika ongeveer een uur...
En de pret bleef duren: vier van ons waren 'geselecteerd' voor een grondige controle. Gelukkig ging dit sneller vooruit en even later zaten we op 35.000 voet hoogte ovenverse crackers te eten met niet te versmaden smeerkaas ;-)
In Salt Lake City nog een spurtje mogen plegen vanwege de wel zeer krappe overstaptijd. Gelukkig kregen we op de vlucht naar New York ook heerlijke crackers met smeerkaas om het leed te verzachten...
Om 7u20 Europese tijd kwamen we dan in Amsterdam aan. Mèt alle bagage! Bedankt mama en papa en broer van Joris voor het transport terug naar de koekenstad. De temperatuur is hier tien graden lager dan in Alaska, maar het is toch ook fijn om weer thuis te zijn.

Homer , Kenai , Whale

Seward

Lazy days in Seward

Steven, Jan en ikzelf zitten bezuiden Anchorage, aan een van de baaien van de Golf van Alaska. Er zitten hier in Seward orka`s, zeehonden, zeeleeuwen maar ook massa`s vissers. Net het Sealife Center bezocht en alle beestjes al eens van achter glas bekeken, hopelijk zien we hen morgen ook in de Golf zelf. Want morgen zitten we in Homer en plannen we een boottocht.
Niet om jullie jaloers te maken of zo, maar de hemel is hier stralend blauw. De temperatuur? Om en bij de 25 graden, Celsius welteverstaan. Een nadeel, om 9u `s ochtends zweten we uit de tent. Maar dat nemen we er met alle plezier bij :-)

Ice climbing in Kennicott

Hi folks,

Een paar dagen geleden zijn we een dag gaan ijsklimmen op de gletsjer bij Kennicott en McCarthey. Neem snel een kijkje...


Wendy en Joris zitten nu naar alle waarschijnlijkheid naar beren te turen in Denali, Steven, Jan en ikzelf vertrekken nu naar Kenai Peninsula, ten zuiden van Anchorage. Vrijdagavond zijn we terug, hopelijk met nieuw materiaal. Gisteren trouwens naar de nieuwe Pirates of the Caribbean gaan kijken, we hebben dus inspiratie met hopen...

Groeten!

Change of plans

De voorbije week is lichtjes anders verlopen dan gepland. Delta River, de rivier die we voor een paar dagen wilden afvaren, staat bij onze aankomst zo laag dat we enkel een stuk van 2 mijl comfortabel kunnen afvaren, aan de samenloop met gletsjerrivier Black Rapid (en die heeft zijn naam niet gestolen...).
Jan en Joris komen IN hun boot aan wal, Wendy en ikzelf gaan tot tweemaal toe omver in de 2 meter hoge golven. Wendy ligt een achttal minuten in het ijskoude gletsjerwater en moet de rest van de dag bekomen. Ik geraak aan de kant maar aan de verkeerde oever: na anderhalf uur stappen kan ik de rivier veilig overzwemmen. Een flinke les in nederigheid vanwege de Alaskaanse natuur...
We bergen de boten voor een tijdje op en zetten koers naar McCarthy, een oud mijndorpje dat op 90 mijl van de geasfalteerde weg ligt. 90 mijl hobbelen (jawel, met platte band), maar een heerlijk relaxed dorpje van zo'n 200 man. We stoppen er drie dagen, gaan ijsklimmen op de gletsjer en vieren solstice (midzomer) in de Saloon (met afterparty aan de rand van de gletsjer).
We kunnen het niet later de boten uit te gooien op de gletsjerrivier, ditmaal slaat Steven aan het zwemmen. Zijn boot krijgen we pas mijlen verder aan de kant. Tweede les in nederigheid...
Daarna gaat de trip naar Valdez, het stadje waar de Transalaskan Pipeline aankomt, en tenslotte naar Anchorage. Joris en Wendy zijn nu onderweg naar Denali National Park, Steven, Jan en ikzelf plannen een trip naar het zuiden. Maar eerst houden we nog een dag halt in Spenard Hostel om Anchorage te bezoeken.
We proberen snel een filmpje te posten, maar dat gaat niet vanuit de Hostel.
Snel meer nieuws dus van het Alaskafront.
Groeten van ons allemaal!

Fairbanks > Delta River > Denali > Anchorage

Sinds gisteren zitten we terug in Fairbanks, op onze vertrouwde campground. Met supermarkt Fred Meyer en Brewster Burger op wandelafstand. Na lang overleggen en overwegen hebben we besloten om voor de komende acht dagen terug een jeep te huren. Daarmee vertrekken we vanmiddag richting Delta River, een 500-tal kilometer ten noordoosten van Fairbanks. Die smalle en wilde rivier gaat ons een viertal dagen zoet houden met wildwater tot klasse IV.
Daarna gaat het richting Denali National Park, een reusachtig natuurgebied rondom Mount McKinley. Daar plannen we een tweedaagse trekking, vooral om beren en elanden te spotten.
Dan gaat het zuidwaarts tot in Anchorage, de grootste stad van Alaska vanwaar onze trip twee weken geleden begon. Daar brengen we de huurwagen terug en nemen een shuttledienst tot in een nabij gelegen baai, waar we de gletsjers in de zee zien uitmonden. Hopelijk blijft er ook nog wat tijd over om de stad zelf te bekijken, want op 2 juli om 1u `s nachts vertrekt onze vlucht terug naar Amsterdam, over Salt Lake City en New York.
De komende acht dagen dus waarschijnlijk geen berichten van ons, in Anchorage geven we weer een stand van zaken. Iedereen is hier trouwens nog steeds in topvorm, al beginnen de gezichten er al wat getaander uit te zien...

Greetz!
Joris, Jan, Steven, Wendy & Bob

Video-impressie van onze vaartocht op John River

Een videoverslag van de eerste drie vaardagen op John River, vertrekkende vanuit Anaktuvuk Pass, een eskimodorp ver boven de Poolcirkel.
For our Englishspeaking friends: a video impression from the first three peddling days on John River, Brooks Range, started from Anaktuvuk Pass.

Cesna is waiting

Yes! Ze hebben hier een vlucht voor ons gefixt. Vanmiddag om 3pm vliegt een Cesna ons terug naar Fairbanks. Ondertussen hangen we hier wat rond op dit einde van de wereld. De zon schijnt en het is hier onwaarschijnlijk rustig. Het enige geluid dat je hier hoort is een vliegtuig dat vlak voor de deur opstijgt.
Goed nieuws trouwens voor Bettles. Tot gisterenmiddag woonden hier 28 mensen, maar er is een nieuwe bewoner geland. Met 29 zijn ze nu. Er hangt hier een briefje aan de muur dat het volgende week stads(!)raad is. Met al die rare pipo`s die hier wonen moet dat NOG interessanter zijn dan de gemeenteraad in Antwerpen!
Voor de bierliefhebbers: de Alaskan Amber is ten zeerste aan te bevelen. Of ligt het aan de flessen van zo'n goeie 660 cl waarin ze die dingen verkopen :-)
Straks zijn we dus terug in Fairbanks, het zal weer even wennen zijn om tussen de rekken van Fred Meyer te lopen (de plaatselijke Makro). Maar dan beginnen we aan onze lange trek naar het zuiden...

A river it is!

Hi there!
We zijn alle vijf heelhuids uit de Brooks Range terug. Vorige week uit Fairbanks naar Anaktuvuk Pass gevlogen met een klein propellorvliegtuig. Anaktuvuk ligt een eind boven de Poolcirkel en vooral... aan John River, een 250 km lange rivier die het gebergte, de Brooks Range, van noord naar zuid doorkruist. De plaatselijke Eskimokinderen en de politieofficier deden ons met de glimlach uitgeleide, op een voor hen een niet te begrijpen trip: 250 km peddelen op de John River.
De eerste kilometers waren rustig, heel rustig, maar een prachtig berglandschap hield ons de hele dag zoet. En, onvoorstelbaar, het weer is hier prachtig! Soms toch...
Tijdens dag twee en drie werd onze John toch iets steviger en konden we flink wat kilometers afvaren op hier en daar schuimend wildwater. `s Nachts telkens kamp gehouden op de rivieroever, met de nodige berenregels in het achterhoofd. Koken op 100 m van de tent, niet morsen met eten en veel lawaai maken in het struikgewas. We hebben dan ook geen enkele beer gezien, maar zijn niet zeker of we daar blij of triest om moeten zijn...
Wel een paar elanden gezien, machtig grote beesten en veel grondeekhoorns. Maar nog veel meer muggen. Vooral de laatste drie dagen massa`s muggen rond ons hoofd gehad. Bij momenten zat er niet veel meer op dan in de tent te kruipen en een boekje te lezen bij het licht dat hier toch nooit dooft...
Zoals gezegd, het weer is hier onvoorstelbaar: temperaturen tot 28 graden en zon de klok rond. De laatste twee dagen wel veel frisser en een stevige dosis regen. Maar een kleurtje hebben we wel :-)
Na zeven dagen peddelen, een dagexcursie te voet in de bergen en de laatste acht kilometer stroomopwaarts wandelen (geen makkie, integendeel) zijn we nu in Bettles, een plaatsje waar amper dertig man woont en dat enkel bereikbaar is per vliegtuig. Lekker en vooral veel gegeten in Bettles Lodge, waar we ook een nachtje onder dak slapen. Waarschijnlijk hebben we morgen een vliegtuigje terug naar Fairbanks, waar we ook ons videomateriaal kunnen uploaden. Hou ons dus in het oog de komende dagen, er komt leuk materiaal aan...
Het is hier ondertussen 23u30, de zon staat fier aan de hemel en gaat vandaag niet meer onder... De komende weken trouwens niet. Prachtig land, lieve en open mensen en nog zo veel te zien. Binnenkort meer over onze volgende plannen.
Stel het wel ginder en tot blogs!

Inpakken voor expeditie John River

Vandaag inkopen dus gaan doen voor onze trip op de John River. Alles netjes uit verpakking gehaald en herverpakt op de camping. Dat bespaart een hoop gewicht en afval. Nu maar hopen dat de beren er niet mee gaan lopen...

Van A`dam naar Anchorage

Een filmverslag van onze vlucht.

Onze eerste dagen in Alaska

Maandag zijn we met de 4x4 over George Park Highway uit Anchorage richting Fairbanks vertrokken. Onderweg in hippiedorp Talkeetna gestopt, waar Steven eerst geen bier kreeg omdat hij niet kon aantonen dat hij meerderjarig was (terwijl hij de oudste van de hoop is). `s Avonds de tenten opgeslagen in Bayer Creek, in het Denali National Park, waar ons de eerste verrassing te wachten stond: terwijl we zaten te eten, stond er plots een zwarte beer voor onze neus. `t Is te zeggen, op een luttele 50 meter. Hij was ons sneller beu dan wij hem...

De dag erna weg voortgezet langs prachtige vergezichten en viewpoints op Mount Mc Kinley, de hoogste berg van Noord-Amerika. Na een lange rit de huurauto terug ingeleverd op de luchthaven en ineens eens gaan kijken bij Wright Air Services. Die brengen ons morgen naar het Hoge Noorden. De kantoren waren gesloten, maar we konden ongehinderd tot op het tarmac doorlopen, tot bij de blikken doos die de klus zou moeten klaren. Oesje... Intussen weten we dat er maar twee medereizigers zijn en een piloot. Thans, dat laatste hopen we...

`s Avonds in de middernachtzon een Alaskan Amber gedronken, ondertussen even gestoord door een luidruchtige bever. Die vervelende beesten ook hier... Over vervelende beesten gesproken: de muggen. Ze vreten ons op...

Vandaag boodschappen gedaan voor de komende twee weken op het water. Fred Meyer, de plaatselijke supermarkt, kan trots zijn op ons! Terwijl we tussen de wapens en vislijnen stonden, kennisgemaakt met Norm Sanders, een Australier die hier 30 jaar lang bush pilot was. Hij heeft ons prompt uitgenodigd voor een luchtdoop down under. In de namiddag alles voor de komende veertien dagen herverpakt.

Morgenvroeg (donderdagavond voor jullie) vliegen we Tupolevgewijs naar Anaktuvuk Pass, een Eskimonederzetting, ver boven de poolcirkel, die enkel vanuit de lucht bereikbaar is. Dan kan ons wildwateravontuur pas echt beginnen. Jullie gaan minstens twee weken niets van ons horen, daarna staan we er hopelijk weer!
See you all folks!

Steven, Jan, Wendy, Joris en Bob

Arrived!

Na een twee vluchten van in totaal 17 uur zijn we probleemloos in Anchorage aangekomen. Hoewel, probleemloos... Echt lief zijn de Amerikanen niet. Al in Schiphol werden we allemaal apart genomen en grondig ondervraagd: is jouw bagage van jou (?), wie heeft de bagage ingepakt, hoelang kennen jullie elkaar en hebben jullie geen pakjes meegekregen?

Na een vlucht van 9 uur in Atlanta weer de gebruikelijke controles en even tijd om te eten. Dan ingescheept voor weer een vlucht van 8 uur, tot in Anchorage. Net in Anchorage aangekomen in het Spenard Hostel. Makkelijk te vinden in 42nd Avenu, ware het niet dat die weg heel Anchorage doorkruist en de kaart niet klopte.

Onze biologische klok zegt tien uur `s morgens maar het is hier middernacht. Het is hier nog licht buiten, maar een lekker bed wacht wel op ons.

Groeten van ons allemaal!

Het plan

Morgenvroeg stappen we in Amsterdam op de vlieger. Na een overstap in Atlanta komen we na 18 uur vliegen aan in Anchorage - in Belgenland is 't dan maandagochtend 8 uur, in Alaska is het avond.

Van daaruit gaat het per jeep 600 km noordelijker, naar Fairbanks, over Alaska's enige verharde weg die naam waardig. Daar hamsteren we eten en kopen we de laatste spullen: piketten, regenzeil, reservepeddels, visgerief... Een binnenlandse vlucht brengt ons op 7 juni naar het hoge noorden, naar Anaktuvuk Pass. Daar begint onze kanotocht op de John River, tot in Bettles.

Half juni proberen we naar de Tangle Lakes te geraken, ten oosten van Fairbanks. Daar plannen we een kleine halve week varen op fameus wildwater, gevolgd door een trekking van een weekje te voet. Dan rest ons enkel de terugreis naar Anchorage, en naar België.

Dat zijn zo 'n beetje onze plannen. Uiteraard afhankelijk van de riviercondities, het weer en wie-weet-welke avonturen on the way. Blijf ons vooral volgen, we houden jullie op de hoogte...

Inpakken en wegwezen

De laatste keer AS Adventure plunderen (ik heb eindelijk een slaapzak gekocht), alles uitstallen in de living, in-, uit- en herpakken. Afwegen, vastnemen en elimineren. Inpakken is een kunst, dat is zeker.

Omdat we in Anaktuvuk Pass een eindje moeten wandelen tot aan de rivier, moeten we alles eigenhandig kunnen dragen. Komt daar nog eens bij dat onze boten elk om en bij de 30 kg wegen, in een onhandig lomp formaat dan nog.

Zondag rijden we met een volle camionette naar Amsterdam. Met kriebels in de buik en een hoofd vol verwachtingen.

Last Frontier op podium

Met dank aan www.rsa-fotografie.nl

Vorm

Ons team is in vorm, zoveel is duidelijk. Zaterdag en zondag namen de duo-teams Northern Light (Steven en teamgenoot Jelle) en Last Frontier (Joris en mezelf) deel aan de Raid Malheur XL, een extreme sportieve 12-uren wedstrijd in de Ardennen. Na een oriëntatieloop zaterdagavond - in de gietende regen, zondagochtend om 5 u 's ochtends de mountainbike opgekropen - weerom in de gietende regen. Mountainbiken afgewisseld met lopen, klimmen, boogschieten, kayakken, rivercrossing: goed voor een totaal van 100 km sporten. Doel van de wedstrijd: zoveel mogelijk checkpoints zoeken én vinden en dat binnen de vooropgestelde tijd. Dat alles in de heuvelachtige streek tussen Namen en Dinant.

Naast de wedstrijd werd het ook een boeiende kennismaking met de Ardeense fauna. Zaterdagavond oog in oog met (of beter middenin) een kudde everzwijnen gestaan, zondag bijna op een joekel van een slang getrapt, nadat we net een ree gespot hadden.

Nog groter was onze verbazing bij de prijsuitreiking. Van de 25 teams eindigden Steven en Jelle als vierde (op een totaal van 25 teams) en Joris en mezelf op de tweede plaats. Applaus voor onszelf, Expeditie Alaska is in vorm!

Overzicht expeditie

Omdat vele van jullie waarschijnlijk maar een vaag beeld hebben van wat we exact gaan doen hebben we een kaart gemaakt met een overzicht van onze vooropgestelde planning.
De blauwe stukken zijn de gedeelten die we met onze hotdog's gaan afvaren. Daar we afhankelijk zijn van weersomstandigheden, waterstanden, ... kan deze planning uiteraard nog veranderen.

La Douce (?) France...

De Isère, boven en onder (water)

Woensdagavond als een vliegende vaart naar Sault-Brénaz, Lyon, gereden. Steven en Jan met jeep, de rest met camionette. Donderdag in de gietende regen de wildwaterbaan langs de Rhône ettelijke keren afgevaren. Leuke dag, veel overboord maar tegen de avond hadden we 't helemaal onder de knie.
Vrijdag stond het waterpeil laag en zijn we - wegens geen uitdaging meer - de Alpen ingereden, onder een stralende hemel. Daar hebben we ons drie dagen uitgeleefd op de Isère, op stukken wildwater tot klasse IV. Op het water, maar ook erin. Niet mis, zwemmen in klasse IV :-).
's Nachts op een prachtige plek gecampeerd, jammer dat ik een nacht ziek ben geweest. Nietwaar Joris? Zaterdag heb ik me even beperkt tot pendelbuschauffeur, maar ik was zondag weer min of meer genezen. Tijd voor een afvaart met voltallige bemanning: Steven solo in de Mamba, Jan en Joris in de andere Mamba, Wendy en Bob in de Soar. Prachtig tocht gevaren, stuk door een 'gorge' en op sommige plekken lekker wildwater. Steven heeft 't allemaal gefilmd, dra op deze plek een videoverslag!

Na een rit van meer dan tien uur zondagavond moe en voldaan in Antwerpen aangekomen. Met nog maar één ding voor ogen: Alaska...

Ecologisch avontuur

Wij zijn niet de enige zotten die het in het verre Alaska gaan zoeken. Erin McKittrick en Bretwood Higman zijn getrouwd en maken binnenkort een trip van 4000 mijl aan de Westkust van Alaska, Canada en de VS. Dat alles om de ecologische roofbouw aan de kaak te stellen. Ze hebben al meerdere wildernisexpedities op hun palmares, staat allemaal te lezen op hun website. Laatste berichten op hun weblog. Alwaar ook een leuk beerbericht staat :-).

Leve de ganzendons!

Anaktuvuk Pass, één maand voor midzomer: 14 graden Celcius onder nul.
Gevoelstemperatuur: 24 graden onder nul.
Het staat er ècht. Het stapeltje thermisch ondergoed dat klaar ligt zal toch weer een beetje dikker worden denk ik. En de zonnecrème mag zeker de kast in blijven. Ik heb me intussen ook maar een donzen slaapzak gekocht. Heb er net twee nachten in geslapen om te zien of ik geen allergie heb van ganzendons, en me twee nachten suf gezweet. Dat zit dus goed.
Morgenavond vertrekken we voor een rit van 800 kilometer Frankrijk in om onze vaarskills nog bij te spijkeren. Het weer daar: gemiddeld 18 graden overdag en bewolkt en regen, 's nachts 10 graden. Klinkt al beter! :-)
Zondag komen we terug.
Voilà!

Adventure Race

Binnen twee weken doen Joris, Steven en ikzelf mee aan de Adventure Race : 15 km lopen, 50 km mountainbiken, 15 km run & bike, 15 km kayak én een special task. We vormen twee teams tijdens de Short Track. Ok, een beetje de pussy-versie, maar toch zal toch gene krot zijn.

Steven overleeft Slovenië...

Hohenlimburg

Das schöne Deutschland

Dit weekend naar Deutschland geweest voor het ruigere werk. Stak dat even tegen! Zaterdag leuk kunnen varen op een kunstmatige wildwaterbaan (in Hohenlimburg), zondag tot tegen Hannover gereden voor wat uiteindelijk uitdraaide op een hoop misverstanden... Een barrage die water zou lossen voor een fijne wildwaterervaring, dat effectief deed, maar op een andere plaats dan wij dachten. Kortom: 600 km camionetten voor nul-de-botten. Bovendien heeft één van de boten averij: de bodem van de Soar is gescheurd... Hopen maar dat we dat snel in orde krijgen...


Wat we wel geleerd hebben:

- vlak achter een vrachtwagen rijden spaart benzine
- Joris kent een aardig mondje Duits (of doet goed alsof)
- Wendy heeft bewezen dat ze een aardig potje kan koken: een hele geruststelling voor Alaska
- Je kan met vier personen slapen in de camionette


Binnenkort meer nieuws. Want de tijd dringt en er moeten nog een hoop dingen gebeuren!

30, 29, 28...

3 mei. Nog exact één maand en we vliegen met heel onze botenbazaar naar het Hoge Noorden. Een eind boven de poolcirkel, wat betekent dat het vrijwel niet donker wordt. Handig om in de tent nog 'n boekje te lezen.

Eén maand (slik) om al onze peddelslagen te oefenen, eens deftig wildwater te bevaren, te wennen aan het idee van een maand ontbering, afscheid te nemen van wie ons dierbaar is. Want je weet nooit hoe lang die beer niet meer gegeten heeft.

Genieten van de laatste pintjes, nog een sateke op de barbecue smijten, nog eens draaien in dat warme bed. Okselfrisse ochtenden, koffie op de middag en met de luie krent voor tv. We kunnen er maar beter van genieten!

Dit weekend meer vaaravonturen op 't programma, waar is voorlopig nog 'n raadsel. To be continued...

Afvaart Lesse

Jaja, we krijgen er niet genoeg van. Vandaag zijn we naar de verre Ardennen gereden. Daar hebben we ondanks een klein conflict met de "lokale bevolking" ivm de vaarbeperkingen op de ardeense rivieren uiteindelijk kunnen starten aan onze eerste echte rivierafvaart! Niet direct zwaar wildwater maar het 22km lange parcours tussen Houyet en Anseremme was perfect om ons "recht met kano varen kunsten" te testen!

Het huidige weer bij ons startpunt...

Plan your trip
Local Radar
Detailed Forecast

mijn leven met een peddel aan mijn been...

Heerlijke vaardag gehad zaterdag. En gisterenavond kreeg ik dan een mailtje van Wendy die een grondige inhoudsanalyse van de foto's had gedaan. Ze had enkele zeer terechte opmerkingen!

Een citaat:

"Ge hebt maar enen peddel en daar moet ge de hele reis mee doen. Dus gene wegwerppeddel. Ga al oefenen, uwe peddel is uw lief. Dus ga maar slapen met uwen peddel, in bad met uwen peddel, ga ook maar ineens werken met uwen peddel, EN LAAT HEM NOOIT MEER LOS!!!"

En omdat ik goeie raad altijd opvolg...
Ik geef toe: de collega's kijken even vreemd op maar begrip groeit soms sneller dan je denkt in de VRT-gebouwen.

Waar een boot al niet goed voor is...

Dat kun je dus allemaal doen met onze boten. Maar gelukkig ook varen. En daarvoor zijn we zaterdag afgezakt naar de Klein Nete, midden in de Kempen (Lichtaart, Herentals). Omdat er minder water in de rivier stond dan vorige week, waren de barrages bijna onneembaar. Maar we weten nu wel hoe we moeten vallen, dat Bob om zijn mama roept (voor wie kan liplezen) en dat de relatie tussen Jan en zijn peddel enigszins vertroebeld is.

Hierbij een impressie van de dag!

"American Muscle"

Hostel geboekt... Nu was het de beurt om onze "weels" te regelen om van Anchorage naar Fairbanks te cruisen. Na een moeilijke keuze tussen een 'klassiek minibusje' of een 'vette 4x4' is er uiteindelijk gekozen voor "american muscle" om ons te verplaatsen : een dikke 260 pk zal ons in 2 dagen door de wildernis tussen Anchorage en Fairbanks loodsen! Hiernaast kan je alvast een voorbeeld van het type bekijken.

A long way to go

Joris, Wendy en Steven wagen zich ter voorbereiding aan de Kleine Nete. Niet meteen de Yukon, maar 't levert toch spectaculaire beelden op! To be continued...

My kingdom for a bed!

Voilà, onze eerste nacht in Anchorage is geboekt. Rachel zorgt voor 5 bedden in het Spenard Hostel. Het zal naast onze vlucht heen en terug vermoedelijk één van de weinige zekerheden zijn die we zullen hebben voor ons vetrek.
Intussen heb ik de documentaire van Karl en Marc nog eens bekeken en begin ik steeds meer goesting te krijgen om te vertrekken. Mijn ouders maken zich nog steeds zorgen over de teddyberen die daar rondlopen, maar ik hoop dat Knut uit de zoo van Berlijn hun schrik wat wegneemt. Verder heb ik hen uitgelegd dat ik op de intellectuele capaciteiten van die beesten reken. Volgens mij is Steven namelijk de brok vlees waar een beer het langste plezier aan kan beleven. Het enige wat in Steven zijn nadeel zou kunnen spelen is zijn leeftijd: hij is ook het oudste stuk vlees van de bende. Maar dan komen Joris en Wendy op het voorplan als jongsten. Of hoe een mens zichzelf gerust probeert te stellen... ;-)

We've got visitors!

Cameraman Karl

Zondagavond kwam Karl Hendrickx ons vertellen over zijn ervaringen in Alaska. Karl werkt als cameraman en ging een tiental jaar geleden naar Alaska met een paar vrienden, waaronder journalist Mark Helsen. Zij ondernamen een tocht van anderhalve maand - te voet en per kano - en maakten een reportage over de kariboemigratie, die verkocht werd aan National Geografic.

Urenlang heeft de man gepraat over ontmoetingen met beren, verloren expeditieleden en de lokale indianenbevolking. We moeten verdorie nog twee maanden wachten , maar onze reislust heeft hij in elk geval wel aangewakkerd.

Jan was vooral geïntrigeerd door een apparaatje dat Karl bijhad: een noodzender (ongeveer zoals op de afbeelding). Op honderden kilometer van het dichtstbijzijnde dorp, kan zo 'n zender in noodgevallen wel eens van pas komen. Je drukt op de knop en binnen de 48u staan er reddingswerkers naast je tent. Handig toch...

Beren en seks

Alaska - de 49ste staat van de VS - is zo groot als Groot-Brittannië, Frankrijk, Spanje en Italië samen. Er wonen minder mensen dan in de stad Antwerpen. Wat gaat een mens daar zoeken? Juist ja. Rust, ongerepte natuur en tonnen avontuur.

Joris, Wendy, Steven, Jan en Bob. Een speciaal voor de gelegenheid samengesteld gezelschap met één gemeenschappelijk doel: de meest ongerepte wildernis ter wereld exploreren. Want in juni stappen we de vlieger op, beladen met boten en peddels. En we komen pas terug als we beren, wolven, Noorderlicht, midsomer en water, water, water hebben gezien.

Op deze plek lees je dag per dag, week per week hoe onze plannen vorderen. Over seks en beren, over bush pilots, over Anaktuvuk en John River.

Welkom aan de rand van de wereld!